ســردار سر شکـستۀ  دار العـمــاره ام            آیـــد اذان مــغــرب غــم از منــاره ام

با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟            شــوریــده وار مـنـتـظــر راه چـاره ام

شاید نسیم ؛ حـرف دلم را به او رساند            شــایــد تمــام شد هدف نیــمه کــاره ام

شد دانه های اشکِ غـرورِ جریحه دار           تسبیح یکــصد و دهمیــن استخــاره ام

وقت حسین گـفـتـن من کــوفیــان چرا            با مشت می زنیـد به لبهــای  پــاره ام

عاشق ترین سفیرم و در حیــرتم چـرا           در آســمــان شهــر شما بی ستــاره ام

حرف صریح من به دلی  کارگر نشد            دنبـال یـک ربــاعی  پُــر استـعاره ام